Buma/Stemra – The Sequel (verschenen in Spits)

“Ik wil je bedanken voor je kritische column en je tweets” sprak de meneer van Buma/Stemra na mijn column over Buma/Stemra. Ik schreef in deze krant over Buma/Stemra en hun onvermogen hun werk te doen. Twee dagen later stond er plots auteursrechtengeld op mijn rekening, onder andere omdat ik, zo stond in het bijbehorende overzicht, in 2008 op TV was uitgezonden. Ik twitterde dat er blijkbaar een column nodig is om na jaren je geld van Buma/Stemra te krijgen, binnen een kwartier belde die meneer. Hij begreep dat ik verband zag tussen de column en die plotselinge betaling, maar het zat zo: Waarschijnlijk was mijn klachtenformulier toevallig net afgelopen week behandeld. Knap, omdat ik helemaal geen klachtenformulier ingevuld had. De man vertelde dat ze hun best doen, dat er inderdaad veel veranderd moet worden, dat ze feedback nodig hebben van mensen zoals ik. Hij sprak van vergaderingen over verbeterpunten waar hij me ook graag bij wilde hebben. Want kritische leden, dat was het mooiste dat ze zich konden wensen. Ondanks het aardige gesprek had ik een nare bijsmaak. En nu weet ik waarom: Ik hoorde een doofpotje rammelen. Door mij vriendelijk te benaderen wordt me ontmoedigd negatief te schrijven over Buma/Stemra. Immers: Er zijn nu openingen voor een gesprek, het kan intern opgelost worden. Maar je gaat mij niet wijsmaken dat een bedrijf dat sinds 1913 bestaat na bijna 100 jaar nóg niet in staat is hun belangrijkste taak fatsoenlijk uit te voeren. Dat ze Messias Polderman met haar feedback nodig hebben om een functionerend bedrijf te worden. Bovendien is het niet mijn verantwoordelijkheid dat zij hun werk naar behoren doen. Als ik een stofzuiger koop die niet werkt, word ik toch ook niet uitgenodigd voor een gesprek bij de fabrikant om verbeterpunten te bespreken? Goed, één tip wil ik ze wel geven: Als Buma/Stemra nou eens net zo kordaat reageert op uitzending van werk van hun leden als op columns waarin over ze wordt geschreven. Dan zijn ze al een heel eind.