Poepinfuus (verschenen in Spits)

Sommige krantenkoppen trekken meteen de aandacht. “Fransen en Malinezen heroveren stad Diabaly op Jihadisten” doet dat niet. “Westen laat Algerije zijn gang gaan” evenmin. Maar zet een kop neer als “Poep-infuus maakt einde aan diarree”, zoals de Volkskrant dinsdag deed, en je hébt me. Twee vieze woorden in één kop, daar kan geen Syriër tegenop.

Toen ik begon met het lezen van het stuk onder de kop verkeerde ik in de veronderstelling dat voornoemd infuus op de uitgang werd aangesloten. Dat de diarreepatient via een ingenieus pompensysteem werd leeggezogen of dat de boel via een afvloeiingsregeling verdween zodat de zieke niet steeds naar de wc hoefde, wat theoretisch toch ook een einde aan diarree betekent. Maar nee, de poep gaat erín!

Vanaf hier begon mijn geestesoog overuren te draaien. Ik citeer: “Gezonde donoren leverden hun poep kort na productie af bij het ziekenhuis, waar het werd gemengd tot een vloeistof en gefilterd door een zeefje.” Ik zag een man tussen weilanden fietsen, -de asgrauwe lucht en fikse tegenwind gaven hem iets heroïsch- in zijn fietstas de nog lauwwarme oogst van een gezonde stoelgang. En dat zeefje! Ik kreeg beelden binnen van een dokter die met een eetlepel de onwillige materie door een keukenzeef staat te drukken, zoals je ook met aardappelpuree doet. De internist die dit alles had bedacht pochte in het stuk: “Je krijgt een halve liter chocolademelk.” Ik zag de flessen al in de koelkast van de verpleegsterskamer staan. Briefje op de deur: “Let op!!! Niet de flessen met blauwe dop pakken!” Vervolgens werd, zo schreef de krant, de verdunde poep via een slangetje door de neus van de patiënt ingebracht.

Zo genas 90% van de proefpersonen van zijn clostridium-infectie. Na het lezen van het stuk wist ik één ding: Ik hoop nooit, maar dan ook nooit zo’n infectie te krijgen.