Privé-omgeving (verschenen in Spits)

De hortende pensioenonderhandelingen, de elfseptemberherdenking en de agressieve vleeseters, al het nieuws werd deze week overschaduwd door dat ene schokkende bericht: Camiel Eurlings is weer vrijgezel.

Onze charmante snelwegopener annex graafmachineballetliefhebber, die maar een paar jaar geleden de politiek verliet voor, zoals hij dat zelf zo mooi omschreef, ’het opbouwen van een privéleven’ is terug. Vol ambities, zonder vrouw.

Hij was zo vastberaden toen hij zich terugtrok uit de politiek. Al zei hij het niet letterlijk, het was duidelijk dat hij van plan was een gezin te stichten.

Dat was natuurlijk begonnen met een ruzie. Zijn vriendin had gezucht: „Camiel, je bent alleen maar aan het wérk.” En met trillende onderlip: „Maar verdómme, je privé-omgeving is er óók nog!” Toen had ze zich snikkend op de bank geworpen. Camiel had haar waarschijnlijk over haar rug gestreeld en gezegd: „Liefste, er bestaat voor mij maar één privé-omgeving en dat ben jij.” Hij beloofde een huis met veranda en drie kleine Camieltjes die op rode fietsjes op het gazon rondcirkelden. De week daarop zette hij een partytent in de tuin, nodigde zijn privé-omgeving uit en regelde een ballet van graafmachines om de nieuw ingeslagen weg te vieren. En toen zat hij thuis, met zijn vriendin en de missie zijn privéleven eens flink op te bouwen.

En die vriendin werd natuurlijk horendol van die privé-omgeving die te pas en te onpas wilde blijven eten, of het niet eens was met de inrichting van het huis. Elk weekend waren er vervelende verjaardagen met oudtantes in de privé-omgeving, en op de schaarse momenten dat Camiel zich niet omringd wist door zijn privé-omgeving, zat hij natuurlijk zijn eigen privé-omgeving te temperaturen, bladerend in prénatalfolders en Ouders van nu. Dat vermoed ik.

We zullen het nooit weten. Toch: Camiel, ik vind het sneu dat het uit is. Maar kop op, je vindt wel iemand. Eén tip: ik zou iemand in de privé-omgeving zoeken.